درسی از آیة الله احمدى میانجى (ره)
ارسال شده در تاریخ:
1389/05/21
آیت الله احمدی میانجی
صدق
یکى از صفاتى که داشتن آن ارزش‌بالایى دارد، صدق است. مثلا به حقیقت، امام زمان علیه‌السلام را دوست داشته باشد و در فراق آن‌حضرت گریه و ندبه کند. این یک قلب پاک و با صفا مى‌خواهد، سنخیت روحى مى‌خواهد و این سنخیت هم مشکل است.
از خدا بخواهیم که خدا یک لطفى بفرماید تا این‌طور شویم. باید یک ارتباطى بین ما و امام زمان (عجل اللّه تعالى فرجه الشریف) باشد، یک علاقه و محبت قلبى باشد؛ شبانه‌روز حداقل یک دعاى عهدى بخوانیم، به یاد او باشیم، به یاد او صدقه بدهیم.
مرحوم شیخ عباس قمى نوشته است: یکى از وظایف ما در زمان غیبت این است که براى حوایجمان خدمت ایشان برویم. علاقه امام زمان (عجل‌اللّه‌تعالى‌فرجه‌الشریف) به مردم، علاقه الهى است، حبّ فى‌اللّه و بغض فى‌اللّه دارند. إن شاء اللّه علاقه ما هم به امام زمان (علیه‌السلام) به همین جهت است و ملاک حب و دوستى، تقواست. هر چه نفس ما بیش تر تقوا را رعایت کند و بیشتر پاک باشد، بیش تر و بهتر ارتباط پیدا مى‌کند.
در دعاى ندبه آمده که: "و‌اجعلنا ممن یأخذ بحجزتهم و یمکث فى ظلّهم" یعنى ما تحت نظارت و ولایت آن‌ها باشیم. در سایه آن بزرگان بودن به نزدیک بودن مکانى نیست اگر این‌طور باشد، مگر کسانى که امام حسین (علیه‌السلام) آن‌ها را در کربلا کشت، همان‌جا دفن نشدند، دعبل خزاعى در شعرى گفته: در طوس دو قبر است یکى قبر خیر خلق اللّه و دیگرى قبر شر خلق‌اللّه، نه از نعمت و برکت این آقا به آن مى‌رسد و نه از عذاب آن شرور به این آقا چیزى مى‌رسد. این حرف، معنایش این است که ما باید حقیقتاً خودمان را وارد حصن ولایت آن بزرگواران بنمائیم تا محفوظ باشیم.
در فرازى از دعاى ندبه آمده "و اعنا على تأدیة حقوقه الیه"؛ خدایا ما را یارى فرما تا حقوق امام زمان (عجل اللّه تعالى فرجه الشریف) را ادا کنیم. این‌که آدم بتواند حق امام زمان را، حق رسول‌اللّه (صلى اللّه علیه و آله و سلم) را ادا کند، خیلى مهم است.
"والاجتهاد فى طاعته و الاجتناب عن معصیته" مراد از الاجتهاد فى طاعته این است که براى اطاعت کردن از دستورات امام زمان (عجل اللّه تعالى فرجه الشریف) خودمان را به مشقت بیندازیم و نهایت کوششمان را به‌کار گیریم. بنده که هیچ وقت اطمینان ندارم اگر الآن امام عصر (عجل اللّه تعالى فرجه الشریف) تشریف بیاورند، بتوانم از عهده تکالیفى که مى‌کنند، سربلند باشم؛ مثلاً بفرمایند شما چهل سال خوردى و خوابیدى، حالا به فلان کشور دور افتاده که ماندنش مشقت دارد، برو. در زمان غیبت هم این‌طور است، دستورات امام زمان (عجل اللّه تعالى فرجه الشریف) همین حلال و حرام هاست.
«وامنن علینا برضاه»؛ خدایا، بر ما منت فرما، تا امام زمان از ما راضى شود و رضایت امام عصر (عجل اللّه تعالى فرجه الشریف) به این معناست که طبق رضاى او رفتار مى‌کنم.
در فراز دیگرى آمده "و صل اللهم بیننا و بینه وصلة تودى الى مرافقة سلفه" این دعا به خصوص براى طلبه‌ها لازم است که این جملات را حداقل در شبانه‌روز یک مرتبه بخوانند، در قنوت یا بعد از نماز بخوانند و واقعاً این معنا را بخواهند و توجه داشته باشند، نه این که تعارفى و صورى باشد. ما تا در خودمان کمبودى احساس نکنیم و تا در دل دردمند نباشیم، نمى‌توانیم واقعاً دعا کنیم. ما در معنویات کمبود را احساس نمى‌کنیم و خیال مى‌کنیم رسول‌اللّه (صلى اللّه علیه و آله) و امام زمان (عجل اللّه تعالى فرجه الشریف) را شناختیم.
اگر انسان کمبود درونى‌اش را بفهمد، هنگام ظهر خوشحال است که ظهر شده و مى‌خواهد نماز بخواند. اگر انسان به نیازش پى ببرد، دعا مى‌خواند، نه براى حاجت دنیوى و خواسته فردى، بلکه به عنوان راز و نیاز با خدا، دعا مى‌خواند. به مشهد مى‌رود، نه براى حاجت گرفتن، البته این هم خوب است، اما اگر براى عرض ارادت و زیارت به خدمت آقا امام رضا (علیه‌السلام) برویم، چیز دیگرى است، اگر ما به احوالات خود مراقبت نکنیم، نمى‌دانیم چقدر کمبود داریم.
خداوندا! تو را قسم به امام زمان (عجل اللّه تعالى فرجه الشریف)، قلب ما را به معرفت خود و معرفت محمد و آل محمد (صلى اللّه علیه و آله) منوّر فرما.
والسلام علیکم و رحمةاللّه و برکاته
درسی-از-آیة-الله-احمدى-میانجى-ره
5 21, 1389
by
مدیرevent
10
مرحوم شیخ عباس قمى نوشته است: یکى از وظایف ما در زمان غیبت این است که براى حوایجمان خدمت ایشان برویم. علاقه امام زمان (عجل‌اللّه‌تعالى‌فرجه‌الشریف) به مردم، علاقه الهى است، حبّ فى‌اللّه و بغض فى‌اللّه دارند. إن شاء اللّه علاقه ما هم به امام زمان (علیه‌السلام) به همین جهت است و ملاک حب و دوستى، تقواست. هر چه نفس ما بیش تر تقوا را رعایت کند و بیشتر پاک باشد، بیش تر و بهتر ارتباط پیدا مى‌کند.
در دعاى ندبه آمده که: "و‌اجعلنا ممن یأخذ بحجزتهم و یمکث فى ظلّهم" یعنى ما تحت نظارت و ولایت آن‌ها باشیم. در سایه آن بزرگان بودن به نزدیک بودن مکانى نیست اگر این‌طور باشد، مگر کسانى که امام حسین (علیه‌السلام) آن‌ها را در کربلا کشت، همان‌جا دفن نشدند، دعبل خزاعى در شعرى گفته: در طوس دو قبر است یکى قبر خیر خلق اللّه و دیگرى قبر شر خلق‌اللّه، نه از نعمت و برکت این آقا به آن مى‌رسد و نه از عذاب آن شرور به این آقا چیزى مى‌رسد. این حرف، معنایش این است که ما باید حقیقتاً خودمان را وارد حصن ولایت آن بزرگواران بنمائیم تا محفوظ باشیم.
در فرازى از دعاى ندبه آمده "و اعنا على تأدیة حقوقه الیه"؛ خدایا ما را یارى فرما تا حقوق امام زمان (عجل اللّه تعالى فرجه الشریف) را ادا کنیم. این‌که آدم بتواند حق امام زمان را، حق رسول‌اللّه (صلى اللّه علیه و آله و سلم) را ادا کند، خیلى مهم است.
"والاجتهاد فى طاعته و الاجتناب عن معصیته" مراد از الاجتهاد فى طاعته این است که براى اطاعت کردن از دستورات امام زمان (عجل اللّه تعالى فرجه الشریف) خودمان را به مشقت بیندازیم و نهایت کوششمان را به‌کار گیریم. بنده که هیچ وقت اطمینان ندارم اگر الآن امام عصر (عجل اللّه تعالى فرجه الشریف) تشریف بیاورند، بتوانم از عهده تکالیفى که مى‌کنند، سربلند باشم؛ مثلاً بفرمایند شما چهل سال خوردى و خوابیدى، حالا به فلان کشور دور افتاده که ماندنش مشقت دارد، برو. در زمان غیبت هم این‌طور است، دستورات امام زمان (عجل اللّه تعالى فرجه الشریف) همین حلال و حرام هاست.
«وامنن علینا برضاه»؛ خدایا، بر ما منت فرما، تا امام زمان از ما راضى شود و رضایت امام عصر (عجل اللّه تعالى فرجه الشریف) به این معناست که طبق رضاى او رفتار مى‌کنم.
در فراز دیگرى آمده "و صل اللهم بیننا و بینه وصلة تودى الى مرافقة سلفه" این دعا به خصوص براى طلبه‌ها لازم است که این جملات را حداقل در شبانه‌روز یک مرتبه بخوانند، در قنوت یا بعد از نماز بخوانند و واقعاً این معنا را بخواهند و توجه داشته باشند، نه این که تعارفى و صورى باشد. ما تا در خودمان کمبودى احساس نکنیم و تا در دل دردمند نباشیم، نمى‌توانیم واقعاً دعا کنیم. ما در معنویات کمبود را احساس نمى‌کنیم و خیال مى‌کنیم رسول‌اللّه (صلى اللّه علیه و آله) و امام زمان (عجل اللّه تعالى فرجه الشریف) را شناختیم.
اگر انسان کمبود درونى‌اش را بفهمد، هنگام ظهر خوشحال است که ظهر شده و مى‌خواهد نماز بخواند. اگر انسان به نیازش پى ببرد، دعا مى‌خواند، نه براى حاجت دنیوى و خواسته فردى، بلکه به عنوان راز و نیاز با خدا، دعا مى‌خواند. به مشهد مى‌رود، نه براى حاجت گرفتن، البته این هم خوب است، اما اگر براى عرض ارادت و زیارت به خدمت آقا امام رضا (علیه‌السلام) برویم، چیز دیگرى است، اگر ما به احوالات خود مراقبت نکنیم، نمى‌دانیم چقدر کمبود داریم.
خداوندا! تو را قسم به امام زمان (عجل اللّه تعالى فرجه الشریف)، قلب ما را به معرفت خود و معرفت محمد و آل محمد (صلى اللّه علیه و آله) منوّر فرما.
والسلام علیکم و رحمةاللّه و برکاته
مدیر
صدق
یکى از صفاتى که داشتن آن ارزش‌بالایى دارد، صدق است. مثلا به حقیقت، امام زمان علیه‌السلام را دوست داشته باشد و در فراق آن‌حضرت گریه و ندبه کند. این یک قلب پاک و با صفا مى‌خواهد، سنخیت روحى مى‌خواهد و این سنخیت هم مشکل است.
از خدا بخواهیم که خدا یک لطفى بفرماید تا این‌طور شویم. باید یک ارتباطى بین ما و امام زمان (عجل اللّه تعالى فرجه الشریف) باشد، یک علاقه و محبت قلبى باشد؛ شبانه‌روز حداقل یک دعاى عهدى بخوانیم، به یاد او باشیم، به یاد او صدقه بدهیم.
مرحوم شیخ عباس قمى نوشته است: یکى از وظایف ما در زمان غیبت این است که براى حوایجمان خدمت ایشان برویم. علاقه امام زمان (عجل‌اللّه‌تعالى‌فرجه‌الشریف) به مردم، علاقه الهى است، حبّ فى‌اللّه و بغض فى‌اللّه دارند. إن شاء اللّه علاقه ما هم به امام زمان (علیه‌السلام) به همین جهت است و ملاک حب و دوستى، تقواست. هر چه نفس ما بیش تر تقوا را رعایت کند و بیشتر پاک باشد، بیش تر و بهتر ارتباط پیدا مى‌کند.
در دعاى ندبه آمده که: "و‌اجعلنا ممن یأخذ بحجزتهم و یمکث فى ظلّهم" یعنى ما تحت نظارت و ولایت آن‌ها باشیم. در سایه آن بزرگان بودن به نزدیک بودن مکانى نیست اگر این‌طور باشد، مگر کسانى که امام حسین (علیه‌السلام) آن‌ها را در کربلا کشت، همان‌جا دفن نشدند، دعبل خزاعى در شعرى گفته: در طوس دو قبر است یکى قبر خیر خلق اللّه و دیگرى قبر شر خلق‌اللّه، نه از نعمت و برکت این آقا به آن مى‌رسد و نه از عذاب آن شرور به این آقا چیزى مى‌رسد. این حرف، معنایش این است که ما باید حقیقتاً خودمان را وارد حصن ولایت آن بزرگواران بنمائیم تا محفوظ باشیم.
در فرازى از دعاى ندبه آمده "و اعنا على تأدیة حقوقه الیه"؛ خدایا ما را یارى فرما تا حقوق امام زمان (عجل اللّه تعالى فرجه الشریف) را ادا کنیم. این‌که آدم بتواند حق امام زمان را، حق رسول‌اللّه (صلى اللّه علیه و آله و سلم) را ادا کند، خیلى مهم است.
"والاجتهاد فى طاعته و الاجتناب عن معصیته" مراد از الاجتهاد فى طاعته این است که براى اطاعت کردن از دستورات امام زمان (عجل اللّه تعالى فرجه الشریف) خودمان را به مشقت بیندازیم و نهایت کوششمان را به‌کار گیریم. بنده که هیچ وقت اطمینان ندارم اگر الآن امام عصر (عجل اللّه تعالى فرجه الشریف) تشریف بیاورند، بتوانم از عهده تکالیفى که مى‌کنند، سربلند باشم؛ مثلاً بفرمایند شما چهل سال خوردى و خوابیدى، حالا به فلان کشور دور افتاده که ماندنش مشقت دارد، برو. در زمان غیبت هم این‌طور است، دستورات امام زمان (عجل اللّه تعالى فرجه الشریف) همین حلال و حرام هاست.
«وامنن علینا برضاه»؛ خدایا، بر ما منت فرما، تا امام زمان از ما راضى شود و رضایت امام عصر (عجل اللّه تعالى فرجه الشریف) به این معناست که طبق رضاى او رفتار مى‌کنم.
در فراز دیگرى آمده "و صل اللهم بیننا و بینه وصلة تودى الى مرافقة سلفه" این دعا به خصوص براى طلبه‌ها لازم است که این جملات را حداقل در شبانه‌روز یک مرتبه بخوانند، در قنوت یا بعد از نماز بخوانند و واقعاً این معنا را بخواهند و توجه داشته باشند، نه این که تعارفى و صورى باشد. ما تا در خودمان کمبودى احساس نکنیم و تا در دل دردمند نباشیم، نمى‌توانیم واقعاً دعا کنیم. ما در معنویات کمبود را احساس نمى‌کنیم و خیال مى‌کنیم رسول‌اللّه (صلى اللّه علیه و آله) و امام زمان (عجل اللّه تعالى فرجه الشریف) را شناختیم.
اگر انسان کمبود درونى‌اش را بفهمد، هنگام ظهر خوشحال است که ظهر شده و مى‌خواهد نماز بخواند. اگر انسان به نیازش پى ببرد، دعا مى‌خواند، نه براى حاجت دنیوى و خواسته فردى، بلکه به عنوان راز و نیاز با خدا، دعا مى‌خواند. به مشهد مى‌رود، نه براى حاجت گرفتن، البته این هم خوب است، اما اگر براى عرض ارادت و زیارت به خدمت آقا امام رضا (علیه‌السلام) برویم، چیز دیگرى است، اگر ما به احوالات خود مراقبت نکنیم، نمى‌دانیم چقدر کمبود داریم.
خداوندا! تو را قسم به امام زمان (عجل اللّه تعالى فرجه الشریف)، قلب ما را به معرفت خود و معرفت محمد و آل محمد (صلى اللّه علیه و آله) منوّر فرما.
والسلام علیکم و رحمةاللّه و برکاته
Written by: مدیر
مدیر
Date published: 12:00
10 / 10ScaleMaximum stars
مدیر
مرحوم شیخ عباس قمى نوشته است: یکى از وظایف ما در زمان غیبت این است که براى حوایجمان خدمت ایشان برویم. علاقه امام زمان (عجل‌اللّه‌تعالى‌فرجه‌الشریف) به مردم، علاقه الهى است، حبّ فى‌اللّه و بغض فى‌اللّه دارند. إن شاء اللّه علاقه ما هم به امام زمان (علیه‌السلام) به همین جهت است و ملاک حب و دوستى، تقواست. هر چه نفس ما بیش تر تقوا را رعایت کند و بیشتر پاک باشد، بیش تر و بهتر ارتباط پیدا مى‌کند.
در دعاى ندبه آمده که: "و‌اجعلنا ممن یأخذ بحجزتهم و یمکث فى ظلّهم" یعنى ما تحت نظارت و ولایت آن‌ها باشیم. در سایه آن بزرگان بودن به نزدیک بودن مکانى نیست اگر این‌طور باشد، مگر کسانى که امام حسین (علیه‌السلام) آن‌ها را در کربلا کشت، همان‌جا دفن نشدند، دعبل خزاعى در شعرى گفته: در طوس دو قبر است یکى قبر خیر خلق اللّه و دیگرى قبر شر خلق‌اللّه، نه از نعمت و برکت این آقا به آن مى‌رسد و نه از عذاب آن شرور به این آقا چیزى مى‌رسد. این حرف، معنایش این است که ما باید حقیقتاً خودمان را وارد حصن ولایت آن بزرگواران بنمائیم تا محفوظ باشیم.
در فرازى از دعاى ندبه آمده "و اعنا على تأدیة حقوقه الیه"؛ خدایا ما را یارى فرما تا حقوق امام زمان (عجل اللّه تعالى فرجه الشریف) را ادا کنیم. این‌که آدم بتواند حق امام زمان را، حق رسول‌اللّه (صلى اللّه علیه و آله و سلم) را ادا کند، خیلى مهم است.
"والاجتهاد فى طاعته و الاجتناب عن معصیته" مراد از الاجتهاد فى طاعته این است که براى اطاعت کردن از دستورات امام زمان (عجل اللّه تعالى فرجه الشریف) خودمان را به مشقت بیندازیم و نهایت کوششمان را به‌کار گیریم. بنده که هیچ وقت اطمینان ندارم اگر الآن امام عصر (عجل اللّه تعالى فرجه الشریف) تشریف بیاورند، بتوانم از عهده تکالیفى که مى‌کنند، سربلند باشم؛ مثلاً بفرمایند شما چهل سال خوردى و خوابیدى، حالا به فلان کشور دور افتاده که ماندنش مشقت دارد، برو. در زمان غیبت هم این‌طور است، دستورات امام زمان (عجل اللّه تعالى فرجه الشریف) همین حلال و حرام هاست.
«وامنن علینا برضاه»؛ خدایا، بر ما منت فرما، تا امام زمان از ما راضى شود و رضایت امام عصر (عجل اللّه تعالى فرجه الشریف) به این معناست که طبق رضاى او رفتار مى‌کنم.
در فراز دیگرى آمده "و صل اللهم بیننا و بینه وصلة تودى الى مرافقة سلفه" این دعا به خصوص براى طلبه‌ها لازم است که این جملات را حداقل در شبانه‌روز یک مرتبه بخوانند، در قنوت یا بعد از نماز بخوانند و واقعاً این معنا را بخواهند و توجه داشته باشند، نه این که تعارفى و صورى باشد. ما تا در خودمان کمبودى احساس نکنیم و تا در دل دردمند نباشیم، نمى‌توانیم واقعاً دعا کنیم. ما در معنویات کمبود را احساس نمى‌کنیم و خیال مى‌کنیم رسول‌اللّه (صلى اللّه علیه و آله) و امام زمان (عجل اللّه تعالى فرجه الشریف) را شناختیم.
اگر انسان کمبود درونى‌اش را بفهمد، هنگام ظهر خوشحال است که ظهر شده و مى‌خواهد نماز بخواند. اگر انسان به نیازش پى ببرد، دعا مى‌خواند، نه براى حاجت دنیوى و خواسته فردى، بلکه به عنوان راز و نیاز با خدا، دعا مى‌خواند. به مشهد مى‌رود، نه براى حاجت گرفتن، البته این هم خوب است، اما اگر براى عرض ارادت و زیارت به خدمت آقا امام رضا (علیه‌السلام) برویم، چیز دیگرى است، اگر ما به احوالات خود مراقبت نکنیم، نمى‌دانیم چقدر کمبود داریم.
خداوندا! تو را قسم به امام زمان (عجل اللّه تعالى فرجه الشریف)، قلب ما را به معرفت خود و معرفت محمد و آل محمد (صلى اللّه علیه و آله) منوّر فرما.
والسلام علیکم و رحمةاللّه و برکاته
Starts: 2010/08/12
Ends:
Duration:
صدق یکى از صفاتى که داشتن آن ارزش‌بالایى دارد، صدق است. مثلا به حقیقت، امام زمان علیه‌السلام را دوست داشته باشد و در فراق آن‌حضرت گریه و ندبه کند. این یک قلب پاک و با صفا مى‌خواهد، سنخیت روحى مى‌خواهد و این سنخیت هم مشکل است.
از خدا بخواهیم که خدا یک لطفى بفرماید تا این‌طور شویم. باید یک ارتباطى بین ما و امام زمان (عجل اللّه تعالى فرجه الشریف) باشد، یک علاقه و محبت قلبى باشد؛ شبانه‌روز حداقل یک دعاى عهدى بخوانیم، به یاد او باشیم، به یاد او صدقه بدهیم.
" />
